Како родители сите сакаме нашите деца да ни веруваат. Сакаме да бидеме првата личност на која ќе се обратат кога ќе се случи нешто важно, тешко или возбудливо. Сакаме да се чувствуваат доволно безбедно за да поставуваат прашања и да ги споделат своите емоции.
Но, довербата не се создава само затоа што ќе им кажеме: „Можеш да ми кажеш сè“.
Ние мораме да го направиме првиот чекор – да бидеме отворени и искрени. Да им покажеме како се справуваме со непријатни емоции и тешки ситуации. Да бидеме пример. Звучи едноставно, но честопати не знаеме точно како да го направиме тоа. Еве шест конкретни работи што можеме да ги правиме секој ден за да изградиме доверба со нашите деца:
- Зборувајте за чувствата како за нешто сосема нормално
Кога зборуваме за чувствата секој ден – и пријатни и непријатни – им помагаме на децата да разберат дека емоциите не се нешто што треба да се крие. На пример, можеме да кажеме: „Малку сум загрижен затоа што доцниме. Ајде да го решиме тоа заедно.“
На овој начин, им покажуваме дека е во ред да зборуваат за она што го чувствуваме – и им отвораме простор и тие да се изразат.
- Не избегнувајте тешки теми
Кога децата гледаат како возрасните избегнуваат одредени теми, тие брзо учат што е „недозволено“, а тоа може да ја зголеми нивната вознемиреност.
Примери за ова може да бидат прескокнување на фактот дека умрел инсект или избегнување прашање за лице во инвалидска количка. Но, ова се пропуштени можности. Ако избегнуваме непријатни или непознати теми, ги учиме нашите деца дека ваквите разговори не се добредојдени во нашето семејство.
Наместо тоа, создадете средина каде што сите прашања се добредојдени, љубопитноста е прифатена, а искреноста е секојдневна практика.
- Бидете искрени за сопствените предизвици
На многу родители не им доаѓа природно да бидат емоционално отворени. Можеби не сте пораснале во дом каде што чувствата се изразувале слободно – и тоа е во ред.
Сепак, можете да му обезбедите на вашето дете поинакво искуство. Можете дури и да започнете со тоа што ќе бидете искрени за сопствената непријатност: „Не сум навикнат да зборувам за чувства, но сакам да го направам ова со тебе затоа што знам дека е важно и корисно.“
Тоа ниво на искреност создава врска. Му покажува на вашето дете дека емоционалната отвореност не значи совршенство – туку само значи да се биде присутен и подготвен.
- Бидете пример, а не испитувач
Колку пати сте прашале „Како беше на училиште?“ и сте добиле само кревање раменици?
Наместо тоа, обидете се да споделите нешто од вашиот ден: „Денес беше мешан ден. Бев возбудена за нешто наутро, но подоцна нешто не помина како што очекував и се чувствував фрустрирано. Прошетката помогна. Сега сум среќна што сум дома и со нетрпение очекувам да чујам како беше кај тебе.“
На овој начин, им покажуваме на децата како изгледа да размислуваат за сопствените емоции и ги учиме дека тоа им е достапно и на нив.
- Воведете искрени разговори како дел од вашата семејна рутина
Еден од најдобрите начини да одржувате отворена комуникација е да ја направите дел од вашата дневна рутина.
На пример, на вечера, можете да воведете „високо-ниско-високо“: сите членови на семејството споделуваат добар момент од денот, нешто што било тешко и уште еден позитивен момент.
Децата, дури и најмладите, брзо ја усвојуваат оваа рутина и таа станува вреден простор за нив да се изразат.
- Научете ги како да се справат со емоциите
Кога зборуваме за чувствата, исто така отвораме врата за разговор за стратегии за справување што помагаат во нивното управување. На пример, откако ќе кажеме гласно дека сме фрустрирани, можеме да додадеме: „Кога се чувствувам вака, се обидувам да дишам длабоко за да се смирам“.
Можете да земете неколку длабоки вдишувања заедно пред спиење. Тоа е едноставен, но моќен начин да покажете дека регулирањето на емоциите е нормално и изводливо.
Довербата се гради во секојдневните моменти
Децата постојано нè гледаат. Тие не само што ги слушаат нашите зборови – тие гледаат како ги кажуваме, кога ги кажуваме и што избегнуваме.
Ако сакаме да ни се обратат кога ќе се случи нешто навистина важно, треба да им покажеме дека можат да се потпрат на нас дури и за малите работи. Да ги потврдиме нивните чувства, да ги слушнеме што им е на ум, да бидеме искрени и да создадеме простор за разговор – дури и кога е непријатно или тешко.
Кога го правиме првиот чекор, тие учат од нашиот пример и полесно ни се отвораат.
