Во целата постпородилна магла, непроспиени ноќи, опоравување, прилагодување на нов распоред и учење на знаците што ги испраќа бебето, постојат оние моменти кога новата мајка може да помисли; не знам уште колку ќе можам да издржам со ова темпо. За среќа, токму во тој период, новороденчето ќе се насмее за прв пат и со својата насмевка ќе ги избрка сите тие негативни мисли.
За многу мајки тоа искуство го топи срцето и ја подига душата. Тоа е трошка која им помага на мајките да поминат низ следните предизвици, било да се тоа први настинки на детето или растење на забите. Секој пат кога бебето ќе се насмевне, мајката се присетува колку е силна заради своето бебе.
Што е тоа со детската насмевка што може така длабоко да влијае на мајката?
Може ли сето тоа да се препише на хормоните? Можеби тоа произлегува од инстиктот на преживување што доенчето го поврзува со неговата мајка или бебето што учи социјални знаци или нешто позначајно се случува во напиот мозок?
Научниците од Хјустон објавија свое истражување на оваа тема. Нивната студија ‘Што се смее? Одговори на мајчиниот мозок на знаците на лицето на бебињата’, зема податоци од МР слики на 26 жени додека набљудувае слики од доенчиња кои се смеат, плачат или имаат неутрален израз.
Сликите вклучувале сопственото доенче на мајките наизменично со непознати бебиња со слична националност и слична облека и положба. На секоја слика бебето прикажувало различни емоции низ еден до три изрази на лицето: среќен, неутрален и тажен.
Истражувачите ги следеле промените на мозочната активност на мајките низ преминување на слики од споственото дете до непознато дете, како и од среќно до неутрално и до тажно дете и обратно.
РЕЗУЛТАТИ ОД ИСТРАЖУВАЊЕТО
“Кога мајките прв пат ќе го видат лицето на сопственото бебе, се активира опсежна мозочна мрежа во која афективните и когнитивни информации може да се интегрираат и насочат кон моторички/бихевиорални резултати“, велат авторите на студијата. Притоа, авторите откриле дека регии во мозокот поврзани со наградување се активираат поинтензивно како одгоцор на среќни, но не и тажни детски лица.
Подрачјата на мозокот кои засветлиле во нивната студија се истите оние подрачја кои ослободуваат допамин. За споредба, други активности што предизвикуваат багло зголемување на допамин вклучуваат јадење чоколадо или сексуални односи. Со други зборови, детската насмевка може да биде моќна како и други позитивни искуства.
Значи, ова посебно чувство кое мајките можат да го добијат кога ќе видат како нивните бебиња се насмевнуваат не е само рекреативно задоволство – тоа има цел. Овој систем на наградување (наречен допаминергички и окситоцинергиски систем) постои за да ги мотивира мајките да воспостават позитивна врска со детето, вели Орели Атан, директор на Лабораторијата за репродуктивна и мајчинска психологија.
Овие мрежи, исто така, ја промовираат способноста на мајката да ја сподели својата емоционална состојба со своето дете, што е коренот на емпатијата. “Мајката плаче кога бебето плаче, се насмевнува кога бебето се насмевнува“, вели Атан.
