Можеби вашето дете никогаш немало блиски пријатели, а како што влегува во адолесценција, сè повеќе се грижите дека можеби и нема да ги стекне. Како да му помогнете да го помине овој чувствителен период? Постојат едноставни родителски навики што тешките моменти можат да ги претворат во лекции за отпорност и трајни социјални вештини. Во продолжение се советите од психологот Лиса Каплин за тоа како можете да му помогнете на детето да изгради социјална самодоверба – без притисок, паника и форсирање на пријателства.
Не паничете
Многу родители веднаш паничат, а тоа само ја влошува ситуацијата. Најчесто не ја знаеме целата приказна, а паничењето не придонесува за решение. Одвојте момент да се смирите пред да му пријдете на детето.
Истражувањата покажуваат дека децата учат да ги регулираат емоциите набљудувајќи ги возрасните. Ако му пријдете во состојба на страв или вознемиреност, детето може да избегне разговор или да се затвори во себе – а тоа не му помага да стекне пријатели. Останете смирени, отворени и достапни за разговор кога детето ќе биде подготвено да зборува.
Поставувајте ненаметливи прашања
Односно – не го испрашувајте. Наместо тоа, поставувајте прашања што ја поддржуваат неговата автономија:
- „Не сум го видела Јаков одамна. Дали знаеш што прави?“
- „Што би сакал денес да правиш? Дали ти се останува дома или сакаш да видиш дали некој би играл со тебе?“
Ако ви каже дека нема пријатели, не го критикувајте и не го обвинувајте. Подобри прашања би биле: „Зошто мислиш дека е така?“ или „Што би сакал да направиш во врска со тоа?“ односно „Како можам да ти помогнам?“
Тонoт и намерата се најважни – љубопитните, отворени прашања помагаат да се развива емоционалната и социјалната интелигенција.
Внимателно слушајте
Не претпоставувајте дека детето е несреќно. Можеби пријателството завршило по негов избор и му е потребно време да запознае нови деца. Ако е тажно, признaјте ги неговите чувства без брза желба да ја „поправите“ ситуацијата.
Емоционалното потврдување значи да ги препознаете чувствата без минимизирање или држење лекции. Истражувањата покажуваат дека оваа поддршка ги прави децата поотпорни. На пример: „Ова ти е навистина тешко и се чувствуваш повредено. Те разбирам. И јас би се чувствувала така.“ Избегнувајте коментари како: „И онака не ти беше добра пријателка“ или „Можеш ти подобро.“
Оставете простор детето да се отвори, а вие бидете таму за поддршка.
Прекумерната родителска контрола може да биде штетна, особено во адолесценцијата кога младите се обидуваат да развијат самостојност. Наместо да организирате дружби наместо нив, поддржете го детето да прави свои избори, а вие одржувајте ненаметлива комуникација за тоа како се чувствува
Немојте да му „купувате“ пријатели
Децата најдобро учат да создаваат пријателства кога имаат време и простор за тоа. Овозможете му доволно слободно време дома и поттикнете го да учествува во воннаставни активности каде што може да запознае нови деца.
Ако забележите дека детето има подолготрајни и сериозни потешкотии во градењето пријателства, побарајте стручна помош
Прекумерната родителска контрола може да биде штетна, особено во адолесценцијата кога младите се обидуваат да развијат самостојност. Наместо да организирате дружби наместо нив, поддржете го детето да прави свои избори, а вие одржувајте ненаметлива комуникација за тоа како се чувствува.
Не заборавајте: некои деца не сакаат или не им треба голема група пријатели. Некои уживаат во самотија додека постепено учат како да создаваат блиски врски. Ако гледате дека се труди, но не успева, разговарајте со наставниците или тренерите за да добиете дополнителна перспектива – но никогаш со критика. Секој од нас од детството памети пријателства што траеле и што не траеле. Најчесто учиме преку обиди и грешки. Секоја „неуспешна“ врска може да биде лекција за некоја следна, подобра и поздрава пријателска врска, пишува Your Tango.
Ако забележите дека детето има подолготрајни и сериозни потешкотии во градењето пријателства, побарајте стручна помош.
