Родителите го сакаат најдоброто за своите деца – тоа е јасно. И тешко е да се гледа како дете се мачи со задачи што сè уште не му одат добро. На пример, врзување врвки за чевли, домашна работа или дури и ставање сок во чаша. Секако дека сакате да скокнете и да помогнете. Па, вие сте тука да го поддржите, нели? Да, но не во секој момент.
На вашето дете не му е потребна помош на начин на кој вие правите нешто наместо него, туку му е потребна стабилна потпора, некој што ќе му дозволи да се обиде, да прави погреши и научи. Значи, навистина добар родител не е оној што секогаш го решава проблемот, туку оној што знае кога е вистинското време да – се повлече. Бидејќи нема раст без мали предизвици.
Еве три вообичаени родителски навики кои можби изгледаат како помош – но всушност можат да го забават развојот на самостојноста на детето:
- Пребрзо се вклучуваме
Тешко е да се гледа дете кога нешто не му оди. Но, токму тоа се моментите во кои тоа развива отпорност, трпение и самодоверба. Ако постојано ги спасуваме децата од секоја мала тешкотија, им правиме лоша услуга. Испраќаме порака дека некој секогаш ќе го реши проблемот за нив – и дека неуспехот е нешто ужасно.
Всушност, една од најважните животни лекции што детето треба да ги научи е – не плаши се да правиш грешки. И да, треба да му дозволите на детето да се бори, токму затоа што од тоа ќе научи како утре да надмине слични ситуации.
- Постојано даваме совети
Секако дека сакате да помогнете, но не баш на секој чекор. Ако постојано даваме упатства и совети, децата нема да го развијат својот внатрешен компас, ниту ќе веруваат во сопствената проценка. Во таква средина, децата често растат во млади луѓе кои се плашат да донесуваат одлуки. И со причина – никогаш не им било дозволено да направат грешка, па дури и не научиле како изгледа тоа.
Ваквите деца често имаат ниска самодоверба и тешко се справуваат со секојдневните предизвици. Па, кога вашето дете ве прашува: „Што треба да направам?“, можеби одговорот е: „Што мислиш дека би било најдобро?“
- Правиме работи што тие можат сами да ги прават
Го знаете тој момент кога сте во слаткарница и сакате брзо да нарачате сладолед за сите – за да избегнете хаос? Или кога ќе ја земете лажицата од раката на детето затоа што ќе се истури сè? Всушност, секој пат кога правите нешто наместо него, иако може да го направи само, мозокот на детето ја прима пораката: „Ти тоа не знаеш, мама/тато ќе го направат подобро.“
Да, подолго трае кога детето ги врзува врвките на чевлите. Да, ќе истури сок. Но, токму овие мали нешта градат чувство на компетентност. Без тоа – децата стануваат пасивни и зависни. И најважно – тие престануваат да веруваат во себе.
Запомнете: не мора секогаш да им биде забавно- и не мора секогаш да бидат во право. Кога се обидуваме да обезбедиме удобност и среќа на детето во секое време, тоа не е здрав пристап. На децата им е дозволено да им е здодевно – затоа што тогаш се јавува нивната имагинација. Тие можат да се лутат затоа што нешто не е по нивно. И да – им е дозволено да прават грешки.
Имајте на ум – му помагате на детето затоа што го сакате, затоа што сакате да биде среќно и успешно. Но, еден ден, нема да бидете тука да „нарачате сладолед“ или да „ги врзете чевлите“. И затоа е важно тоа уште денес да знае дека може да го направи тоа – едноставно. Понекогаш најдобрата помош што можете да му ја дадете на вашето дете е да не помогнете.
