Односите помеѓу мајките и синовите силно влијаат на емоционалниот развој на момчињата и ја обликуваат нивната самодоверба, идентитет и подоцнежните односи во зрелоста. Иако многу мајки сакаат да ги заштитат и поддржат своите синови, начинот на кој го прават тоа може да има трајно влијание – особено ако односот е обележан со емоционална недостапност, контрола или нејасни граници.
„Мајката е првата жена што ја запознава синот – првата нежност, првата сигурност, првата граница. Ако мајката е емоционално достапна, но доследна, синот учи дека блискоста е безбедна, дека може да чувствува и изразува емоции без срам. Тој станува маж кој ја разбира емпатијата, но исто така знае каде се неговите лични граници“, објаснува психотерапевтката Маја Ушиоко.
Од друга страна, ако мајката е ладна, претерано заштитнички настроена или е склона на емоционална манипулација, синот може да порасне во личност која се плаши од сопствените чувства, да не знае да ги препознае сопствените потреби или да мисли дека треба да се заслужи.
„Ако мајката била ладна, го критикувала или ги игнорирала неговите емоции – синот учи дека љубовта мора да се заслужи и дека не е безбедно да се покажуваат чувства“, вели психотерапевтот.
Во таквиот однос, момчето несвесно усвојува слика за тоа што значи да се биде сакан, како изгледа женската енергија и колку е безбедно да се биде ранлив. Како што истакнува Ушиоко: „Ако таа емоционално го уценувала – тој може да развие чувство на вина секој пат кога таа поставува граница. Подоцна, ова му го отежнува односот со партнерите“.
Значи, според психотерапевтот, негативниот однос со мајката може да доведе до:
- Проблеми со емоционално поврзување
- Страв од блискост
- Потреба да се „биде добро момче“ по секоја цена
- Потиснување на емоциите.
Сепак, важно е да се знае дека раните искуства не мора трајно да нè дефинираат кои сме.
„Добрата вест е дека возрасен син може да научи да стане емоционално зрел маж, да се помири со раните и да одлучи дека повеќе не сака да ги носи“, заклучува психотерапевтот.
