Постои разлика помеѓу она што го доживуваме како „нормална“ семејна динамика и она што всушност може да биде токсично однесување кое се крие под површината. Често таа токсична динамика е толку нормализирана што не ни сфаќаме колку може да биде штетна за нашето ментално здравје.
“Психологијата ни укажува на одредени однесувања кои можеби сме ги нормализирале, но всушност се доста токсични. Верувајте ми, нивното препознавање е првиот чекор кон создавање здрави односи”, вели семејната и брачната советничка Тина Феј. Таа открива три такви нормализирани семејни динамики кои се прилично токсични.
1. Отфрлање на непочитување
Лесно е да се превиди ова како безопасен „семеен хумор“, но постојаното омаловажување или отфрлање може да доведе до чувство на несоодветност, ниска самодоверба и да предизвика емоционална вознемиреност, тврди Феј.
„Важно е да се спротивставите на таквото однесување, дури и ако се чини дека е нормализирано во семејната динамика. Секој заслужува почит, а тоа започнува со тоа што вие ја признавате и прозивате оваа токсична динамика“, истакнува таа.
Прифаќањето на промените може да се чини застрашувачко, но тоа е првиот чекор кон преобликување на нашите интеракции кон исполнет живот.
2. Занемарување на личните граници
Членовите на семејството често случајно ги преминуваат личните граници, вели советничката.
„Може да биде вашиот брат или сестра кој ги прегледува вашите работи без да ве праша, или вашите родители донесуваат кои одлуки наместо вас без ваш придонес. Ова непочитување на личните граници е повеќе од само нарушување на приватноста; тоа е токсична семејна динамика“, предупредува таа.
Таа тврди дека разбирањето и почитувањето на личните граници се дел од здравите односи.
„Тоа е ваш живот и имате право да контролирате кој има пристап до вас и како може да комуницира со вас. Не плашете се да ги редефинирате тие граници во вашето семејство. Можеби на почетокот ќе биде непријатно, но верувајте ми, вреди тоа“, советува Феј.
3. Комуникација без емпатија
Сите сме имале разговори каде сме се чувствувале нечуени или погрешно разбрани. За жал, тоа често се случува во семејствата, тврди Феј.
„Комуникацијата без емпатија е многу стресна и токсична. Тоа е кога вашите чувства се отфрлаат, вашата перспектива не се зема предвид, а разговорот станува еднонасочна улица“, потенцира таа.
Овој недостаток на емпатија може да доведе до чувство на изолација и да ги поништи нашите емоции. Признавањето на оваа динамика е првиот чекор кон промената. Следно е практикување емпатична комуникација и охрабрување на другите да го сторат истото.
„Можеби се прашувате како да започнете да правите промени. Еден ефикасен метод што ви го препорачувам е пишувањето дневник. Тоа ви помага подобро да ги разберете вашите чувства што, пак, ви помага поефикасно да ги изразувате и резултира со подобри односи“, заклучува Феј.
