Истражувањата покажуваат дека одредени емоции можат да се наследат од родителите.Тоа се нарекува „трансгенерациско епигенетско наследство“ или епигенетика, но и преку различни модели на однесување и искуство, детето усвојува и „емоционален код“. Еден или двајцата родители можат да „пренесат“ одредени емоции, па дури и ментални состојби на своите деца.
Еве 8 емоции кои можат да се наследат преку семејна траума, родителско моделирање или однесување:
Бес- Постојат три главни типа на нездрав гнев: агресивен гнев, пасивно-агресивен гнев и потиснат гнев – сето тоа може негативно да влијае на детето. На пример, ако родителот е агресивно лут со викање, неговото дете може да порасне да го имитира истото однесување или да научи да го пренасочува во сопствена манифестација на гнев.
Срам – Ова чувство најчесто го поттикнуваат зборовите кои го тераат детето да ја изгуби самодовербата: „Никогаш нема да бидеш доволно добар“ или „Ти си глупав“. На детето му се всадува чувство на срам, а исто така ја губи и самодовербата при извршување на важни задачи.
Вина – оваа емоција најчесто се поврзува со емоционална уцена. На пример, „Да ме сакаше, ќе ја исчистеше кујната“ или „Не го направи ова затоа што не се грижеше за мама“. Ова се типични примери на родители кои ја користат вината како „потпора“. Ова однесување, иако типично, сепак се смета за екстремен облик на манипулација.
Беспомошност– подразбира играње улога на жртва. Во овој случај, родителот ја користи траумата од минатото како изговор за лошо однесување: „Вака ме третираше мајка ми“ или „Вака се однесувам затоа што напорно работам за тебе“. На овој начин децата се учат секогаш да бараат изговори за своите лоши постапки и да усвојуваат, односно да го „наследат“ ваквото однесување.
Несигурност– Примарната тактика за развој што ја користат децата е нивната тенденција да ги проучуваат своите родители во обид да научат повеќе за себе. Проблемот со овој метод на самооткривање е што детето може да ја апсорбира и несигурноста на родителите. Несигурноста поради која родителот од страв не бара унапредување лесно може да се пренесе на дете кое поради несигурност нема да оди на аудиција за претстава.
Себичност – ова најчесто се гледа во семејства каде што нема меѓусебна доверба и емпатија меѓу родителите и децата, браќата и сестрите. Во раните фази на развојот, довербата е од суштинско значење, а кога нема приврзаност и блиски односи, туку фокусирање само на себе, од најстарите членови на семејството до најмладите, се усвојува себичноста.
Критики – Постојаното критикување на детето за тоа што носи, како изгледа, како се однесува или со кого се дружи е исцрпувачки. Особено кога овие критики се комбинираат со: „Ова го правам само затоа што те сакам“. За дете кое расте слушајќи го ова, да се биде критичен и да се осудуваат другите изгледа како природна работа. Но, тоа не е, и всушност е ризично бидејќи може да ги уништи туѓите односи и самодовербата.
Љубомора – Кога детето постојано забележува љубомора во односот помеѓу мајката и таткото, постои ризик да усвои таков модел на однесување во нивните односи. Исто така, зависта на родителите кон пријателите, роднините, соседите може да разбуди слични чувства кај детето, што предизвикува токсично однесување.
Експертите истакнуваат дека преку усвојување на одредени модели на однесување во семејството можеме да наследиме различни емоции, а многу од нив остануваат длабоко закопани во нас, па често ни е тешко да ги препознаеме и да станеме свесни за нив. Затоа е важно да се грижиме за менталното здравје, без разлика на возраста и возраста, и да ги филтрираме чувствата, одвојувајќи ги оние кои ни помагаат да бидеме подобри и да се чувствуваме подобро, од оние кои се токсични и за нас и за нашите блиски луѓе.
