Во шестата година децата веќе не се фокусирани само на родителите, туку се вртат кон себе. Низ егоцентричноста се обидуваат да ги идентификуваат своите сопствени интереси создавајќи независна личност. Нивните интереси постојано се менуваат, што е голем стрес за целото семејство. Родителите често мислат дека кога веќе толку е полно со себе, детето треба да оди некаде за да се ослобди од вишокот енергија.
Спортот е опција која повеќето родители ја избираат во овој период. Околу петтата година кај некои деца и се буди интерес, но масовното занимање за спорт е во основно училиште.
Различни мотиви. Децата имаат повеќе мотиви за занимавање со спорт, но на прво место им е забавата, што главно не е во согласност со мотивите на родителите. За дете, кое пред се, сака да се забавува, очекувањата да ги почитува правилата на игра, да издржи цел натпревар, да постигне гол или кош, да добие натпревар, претставува огромен стрес.
Кога се бара причината зошто детето не сака повеќе да се занимава со некоја спортска активност, на врвот од листата е лошото искуство со тренерите, големиот притисок да се победува и за помладите деца, пред се недостатокот на забава и уживање.
Почетното незадоволство преминува во избегнување на тренинзи, а натпреварувањата стануваат стресни, што е последна скала пред да го напуштат спортот.
Вистинско време. Кога е вистинско време за вклучување во спорт- тешко е да се одговори. Најголем процент од децата кај нас, почнуваат да тренираат помеѓу 6. и 10. година, што значи дека треба добро да се процени дали детето воопшто е подготвено за такво нешто. Дали е мотивирано, односно дали се натпреварува со други деца, гледа каде се наоѓа во однос на нив – што главно се случува пред поаѓање на училиште. Но, и кога постои потреба за натпреварување, тоа не знали дека детето е когнитивно зрело да изведува одредени техники и да користи тактика за некој спорт.
Ако недоволно зрело дете се вклучи во натпрварувачки процес кој не е во склад со неговите можности или е под притисок да победува, може да настанат психолошки последици, негативни по него. Очекувањата на тренерот и на родителите му ја уриваат самодовербата и самопочитувањето.
Во склад со детскиот развој. Занимавањето со спортот треба да биде во склад со физичкиот, менталниот и емоционалниот развој на детето. За возраст до 6 години, играта треба да биде неструктуирана и да содржи различни движења со телото, да поттикнува развој на мозочните функции, кординација, груба моторика, развој на емоции, лидерски способности и љубопитност. Ваквите активности имаат за цел да изградат самодоверба, правилно држење на телото, совладување на рамнотежата, јакнење на коските и мускулите ,одржување на оптимална телесна тежина, намалување на стресот, подобар сон….
Децата од предучилишна возраст треба што повеќе да се движат на разни начини, да бидат активни и во тоа да уживаат. Ако сакаат можат да се натпреваруваат во безбедно опкружување во своето семејство, со браќата или сестрите или со родителите и на тој начин да ја задоволат потребата за споредување. За детеод предучилишна возраст важно е да се натпреварува само со себе, со своите најдобри достигнувања, а не со други деца.
