ТЕРАПЕВТИТЕ ПРЕДУПРЕДУВААТ: Овие навики на родителите можат да ги разгалат децата

Некои се противат на идејата децата да се етикетираат како „разгалени“. „Децата се однесуваат онака како што се учени. Не сакам да етикетирам ниту едно дете со негативен термин“, вели терапевтот Џеф Ју за Хафпост.

Родителите веројатно немаат намера да растат разгалени деца, но се грижат за нив уште од времето кога се беспомошни доенчиња, што може да им премине во навика дури и кога децата ќе пораснат. Сепак, како што растат, треба да ги поттикнуваме да бидат самостојни и да не очекуваат од нас да ги задоволиме сите нивни потреби.

Некои се противат на идејата децата да се етикетираат како „разгалени“. „Децата се однесуваат онака како што се учени. Не сакам да етикетирам ниту едно дете со негативен термин“, вели терапевтот Џеф Ју за Хафпост.

Сепак, не е добро децата секогаш да го добиваат она што го сакаат. “Рагаленото однесување обично укажува на привилегии, без чувство дека тоа се заслужени или се земаат здраво за готово. Исто така, кога зборуваме за разгалени деца, често мислиме дека немаат емпатија”, објаснува психотерапевтот Мет Лундквист.

За да поттикнат позитивно однесување наместо разгалено однесување, експертите истакнуваат кои навики треба да ги избегнуваат родителите.

  1. Оправдувања или извинувања во име на децата

Има смисла родителите да спомнат како немирното бебе или дете кое штотуку проодело е преуморно затоа што пропуштило да спие, но како што растат децата, тие треба да бидат одговорни за своето однесување, дури и ако имаат лош ден. Лундквист препорачува родителите да не се оправдуваат за нељубезноста на нивните деца или да се извинуваат во нивно име.

Присилувањето на детето да се извини ретко води до искрено извинување, но брзиот приватен разговор во кој ги прашуваме децата дали мислат дека тоа што го направиле е прифатливо и како тоа би можело да го натера другото лице да се чувствува, често може да поттикне искрено извинување.

  1. Неуспев во спроведувањето граници или ограничувања

Родителите понекогаш попуштаат на барањата на своите деца затоа што избегнуваат да се соочат со потешкотии. Иако ова може привремено да ја смири ситуацијата, може да предизвика сериозни проблеми за детето на долг рок, како што е лошата контрола на импулсите, објаснува Ју.

Доследноста е клучна додека децата ги тестираат границите. Важно е да останете цврсти во поставените правила, дури и кога е тешко. Можеме да ги потврдиме нивните чувства, но истовремено да ги поттикнеме децата да ги почитуваат границите.

  1. Заштита на децата од последиците на нивното однесување

Ако, на пример, детето се однесува лошо на училиште и добие некоја казна, важно е да не се вклучите за да го поштедите детето од последиците, освен ако вашето дете не било дискриминирано. Ова може да му сигнализира на детето дека е посебно и дека нема потреба да ги следи истите правила како и другите деца и да го поткопа авторитетот на наставниците или другите возрасни кои се грижат за вашето дете.

  1. Толерирање или игнорирање на лошо однесување затоа што „децата се деца“

„Децата кои немаат доволно граници може да мислат дека не е важно да се љубезни или, уште полошо, дека се посебни и дека не треба да се трудат да бидат љубезни и грижливи“, истакнува Лундквист.

Иако е точно дека децата можат да бидат сурови или да се вклучат во малтретирање, тоа не значи дека не треба да има последици за таа поддршка за повреденото дете.

  1. Недоследна дисциплина

„Кога дисциплината недоследно се користи за да се подучуваат правилата, таа поттикнува конфузија за тоа што е и што не е прифатливо“, објаснува Ју.

Не е лесно, но држењето до границите и последиците долгорочно најдобро ќе им послужи и на децата и на родителите.

Кога поставуваме граници или применуваме последици, треба да се погрижиме децата да разберат дека нивното однесување е она што не се одобрува, а не тие самите.

Тоа, вели, Лундквист, е „важен дел од тоа да децата сами ја толерираат оваа идеја“.

Кога воведуваме нова интервенција во однесувањето, како последица или правило, можеме да очекуваме некои почетни тешкотии, објасни Лундквист.

„Децата, како и сите нас, не сакаат ограничувања и обично, кога ќе се постави ограничување, тие ќе се повлечат“, објаснува Лундквист. Тој тврди дека ова може да биде предизвик, но родителите треба да останат силни во овие моменти и да запомнат дека иако поставувањето граници создава интензивен отпор, тоа не значи дека е лоша идеја.