Словенечкиот клинички психолог Александер Задел истакнува два екстрема во родителството: родители со очекувања кои многу бараат и претерано заштитнички настроени родители кои долгорочно претставуваат најголема опасност по децата, оти не им дозволуваат да научат да го живеат животот и да се носат со тешки ситуации.
Задел, кој е и директор на Институтот за личен развој во Љубљана, истакнува дека по прашање на училиштето, родителите се многу поголеми паничари од децата, кои се поиздржливи и главно училиштето и обрвските ги прифаќаат како факт.
Според него, родителите кои ги сфаќаат децата и нивното школување како личен проект, веројатно ќе бидат анксиозни оти ги очекуваат разговори за домашни задачи, учење, одговорност, резултати.
“Денес луѓето се многу повеќе вештачки поврзани од порано. Под тоа мислам на поврзаност на социјалните мрежи, а не на лична поврзаност. Таму се формираат некои општи ставови, уверувања и очекувања за тоа како училиштето, наставниците и децата би требало да изгледаат. На овој начин, се губи односот кон индивидуалноста на самото дете, како и кон наставниците и училиштето“, вели тој.
Задал вели дека денес малку се води сметка за потенцијалот на детето, оти владее мислењето дека сите сме способни да постигнеме било што, ако доволно тоа го сакаме и даваме се од себе.
“Тоа се огромни глупости. Притисоците врз детето во смисла дека на неговиот живот ќе има влијание ако нема најдобра оценка или ако не е најдобро, порано или подоцна ќе се манифестира врз детето“, потенцира Зандал.
Затоа се под голем стрес, а не затоа што училиштето бара многу, завршува тој.
