Новите начини на воспитување на децата донесоа и нова “педагошка патологија“ во вид на синдром на размазено дете и синдром на презаштитено дете. Иако извесен број на деца истовремено се размазени и презаштитено, помеѓу овие два синдрома постои огромна разлика.
Може да се илустрира со типично однесување на четиригодишно дете кое со мајката е во парк. Размазеното дете весело бега од својата мајка која трча по него, викајќи му да застане. Тоа од неа е оддалечено 20 метри и ги игнорира нејзините повици. Презаштитеното дете пак, од друга страна, не се оддалечеува од мајката. Постојано проверува каде е таа, како премногу не се оддалечи од неа. Ретко е повеќе од три метри подалеку од неа.
Размазеното дете е она кое добило љубов, но не и дисциплина. Него родителите не успеале да го стават во ред. Тоа одбива да престане да го прави она што му е пријатно, оти тоа од него го бараат родителите. Наместо да се подреди на родителската волја, тоа успешно ги подредува родителите на својата волја. Поради љубовта која ја добило, тоа се чувствува самоуверено, свесно е за сопствените вредности и нема страв од светот. Но, тоа нема да научи да ги поднесе фрустрациите на неговите желби, нема да стекне навики за одржување на лична хигиена, ред и учење. Ќе има проблеми со емпатијата и ќе сака сите да му угодуваат како што тоа го правеле родителите.
Родителите пак, кои се во постојан страв дека на детето нешто лошо ќе му се случи, опседнати се со тоа да го заштитат од различни опасности и ризици. Тие не го учат детето само да се пази, туку тие се оние кои постојано го пазат. Со тоа му упатуваат две лоши пораки: дека тоа е мало и немоќно, и дека овој свет е многу опасно место. Резултатот е “научена беспомошност“ кај детето и постојано барање за симбиоза со родителот или некој друг авторитет. Презаштитеното дете не научило да биде самостојно, така што кога ќе порасне ќе функцонира како преплашена „пасивно-зависна“ личност.
Единствено дете кое од родителите добило љубов и дисциплина правилно ќе се развива во самостојна и социјализирана личност.
Попустливо, пермисивно воспитување на децата им дава љубов, но не дицсциплина. Негов резултат се размазени деца кои не се подготвени за живот, така да имаат големи проблеми да се осамостојат и да превземат одговорност. Презаштитничко, инвазивно воспитување произведува неспособни и несамостојни деца, зависни од други.
Двата начина на воспитување се резултат на голема родителска љубов и најдобри намери. Но, намерите не се доволни, туку е потребно да се уважат резултатите до кои доведуваат ваквите воспитни пристапи. Ако резултатите, не се добри, треба да се менува пристапот.
