Иако многубројни студии покажале дека физичкото казнување има негативно влијание врз развојот на децата, некои родители, најчесто во налет на бес, се уште се обидуваат да ги дисциплинираат децата со насилство. Психијатарот Владимир Ѓуриќ објаснува зошто е ова лошо.
„Ако ни е сосема незамисливо дури и да помислиме, а камоли да кажеме, или, не дај Боже, навистина и да ја претепаме жената оти била непослушна или не довела до лудило, зошто би било во ред детето да го направиме жртва на насилство? Затоа што е помалку и послабо? Затоа што не може да се одбрани? Затоа што не може да не пријави? Затоа што не може да замине од нас? Затоа што му треба нашата љубов како воздух за да продолжи да се враќа за повеќе, иако наместо тоа му нанесуваме незамислива болка“, вели д-р Ѓуриќ.
Тој истакнува дека насилството е апсолутно неприфатливо во каква било форма, особено кон децата.
„За тоа не постои ниту едно оправдување. Оставете ги старите приказни. Околу 30% од „нормалното“ родителство порано било такво што социјалната служба требало веднаш да реагира и да ги спаси тие деца од насилство и други ужаси кои се подразбирале бидејќи ‘сите така прават’. Не прашувајте како ние психијатрите го знаеме ова. Да нема родители, немаше да има ниту психотерапија. Децата кои биле тепани и станале добри, нормални и успешни луѓе успеале и покрај ќотекот, а поради него“, тврди д-р Ѓуриќ.
„Постојат илјадници подобри методи на воспитување од физичко казнување“
Тој вели дека децата се само деца. Имаат премногу енергија, потреби и емоции, а нивните механизми се недоволно зрели и развиени за сето тоа да го скротат, разберат и обработат.
„Затоа сме им и потребни, ние возрасните, како регулаторен и смирувачки фактор, а не како некој што нанесува болка. Замислете дека дојдете кај пријател затоа што сте вознемирени, плачете, се плашите и не можете да се смирите, а тој ве претепа. Како би ви било? Како тоа би ви помогнало? Ако децата се навистина неподносливо немирни, треба да се третираат. Или ние треба да се лекуваме ако немаме трпение и нерви“, смета психијатарот.
На крајот заклучува дека има илјада подобри начини на едукација од физичкото казнување.
„Посебно оној стар и изворен кој постулира дека „децата не слушаат, туку имитираат“, и дека секогаш ќе се постигне многу повеќе со љубов, сочувство, разбирање, поддршка и јасни граници отколку со ќотек. Нема подобра инвестиција од љубов “, порачува д-р Ѓуриќ.
