Ерин Вашингтон е мајка на двегодишно девојче, а моментално е бремена со второ дете. На нејзиниот блог, Rookie In This Mom Game, таа објаснува зошто нејзината втора бременост не е нималку слична со првата.
„Повторно сум бремена, но некако успевам да го заборавам тоа“
Со моето прво дете, гуглав долго време пред да се решам на внимателно кореографирана слика од ултразвук, која беше сместена меѓу јагненце и бебешки чевли. Осветлувањето беше совршено, гордо ја испратив сликата до семејството и пријателите и ми требаше подолго отколку што ми требаше да признаам.
Втор пат? Ја сликав ќерка ми во маица на која пишува „постара сестра“. Ги известив сите наши роднини дека го прошируваме семејството и толку. Ништо оригинално. Каква пропуштена шанса, нели? Кој го прави тоа? Ќе ви кажам: мајки на двегодишни деца. Со сите слатки и оригинални идеи на Интернет, зошто да не одвоите малку време и да направите нешто креативно? Затоа што имам многу работа, ете зошто.
Само да бидам јасна, се чувствувам повеќе од благословена поради мојата втора бременост. Ни требаше многу подолго за конечно да останам бремена отколку со мојата прва бременост и дури почнав да разговарам со мојот лекар за третман на неплодност. Се молев наскоро да го прошириме семејството и се чувствувам неверојатно среќна што видов уште еден позитивен тест за бременост. И иако сум возбудена за новото бебе, некако успевам и да заборавам дека сум бремена.
„Оваа бременост буквално „лета“. За малку ќе паднав од столица кога гинекологот ми кажа дека сум влегла во второто тромесечие
Со моето прво дете, во секое време можев да им ги кажам на луѓето сите детали за мојата бременост: колку недели, денови и секунди бев бремена. Сите околу мене беа добро упатени во мојата бременост. „О, јас сум бремена, па…“, „Хм, веројатно не треба бидејќи сум бремена“ и слично. Во секое време знаев кое овошје е моето бебе поради неговата големина и точно го знаев секој детал за секоја недела од бременоста и што се случува со моето бебе во секоја недела.
Во моментов, кога некој ќе ме праша како ми е, застанувам и одговарам: „Добро…Како си ти?“ Овој пат, бременоста едноставно не ми е толку во мислите. Пред некој ден резервирав масажа и целосно заборавив да спомнам дека сум бремена. Кога пристигнав со мојот стомак, морав да го откажам терминот бидејќи немаше никој достапен за масажа во бременост. Значи, целосно заборавив да кажам дека сум трудница со многу видлив стомак! Со првото дете, буквално две недели по зачнувањето, почнував вакви разговори со: „Добар ден, јас сум трудна…“
Овој пат како ништо да не се случува. Додека моето тело не почне да се пораѓа, бременоста не е нешто за што размислувам премногу, сосема спротивно од личноста која бев во претходната бременост.
Во мојата прва бременост, деновите ми се чинеше дека минуваа со темпо на полжав и ми се чинеше дека следната недела никогаш нема да дојде. Оваа бременост буквално „лета“. За малку ќе паднав од столица кога гинекологот ми кажа дека сум влегла во вториот триместар. Кој? Кога?! Сè уште не сум го сликала ни стомакот. И ако го погледнете мојот мобилен телефон за време на мојата прва бременост, ќе најдете милион фотографии од мојот стомак, од различни агли, во текот на истата недела, на почетокот на бременоста. Имав такви фотографии и кога стомакот не се гледаше толку јасно, а сега кога е многу јасно видлив практично од самиот почеток – имам нула фотографии.
„Како да не сум истата личност што бев пред две години“
Потоа, сè се вртеше околу мене. Јас сум бремена. Погледни го мојот стомак. Јас бев ѕвезда на шоуто. Немаше со кого да го споделам центарот на вниманието, а бременоста беше се што можев и сакав да размислувам.
Мојот живот повеќе не се врти околу мене. Го имам моето преслатко двегодишно дете чии потреби и желби се на прво место. Додека ја заспивам секоја вечер, таа ме гледа со нејзините убави очи, несвесна за малото ’предавство’ што е веднаш до неа, во мене. Бевме само таа и јас поголемиот дел од времето во овие две години. Како ќе реагира кога ќе види некој друг во мојата прегратка? Ме плаши помислата дека нејзиното чувство е изоставено или помалку важно.
Љубовта кон моето дете не може да се измери. А таа љубов само ќе станува се поголема и поголема. Сепак, уште едно бебе е на пат, без разлика дали го заборавам или не. Тоа е работата со тој „синдром на втора бременост“: една минута заборавате дека сте бремена, а следната сте под стрес за тоа како вашето бебе ќе реагира кога ќе дојде бебето. За среќа, мојот доктор ми кажа дека летово ќе бидам „излекувана“.
