Во детството најчесто се согласуваат како “куче и маче“, но нивната љубов и тогаш е силна и нежна. Поинаква од сите останти. Братот и сестрата се сакаат на најпосебен начин, дури и тогаш кога гласно се расправаат и еден пред друг истапуваат како лути ривали.
Според психолозите, овој однос често е од пресудно значење за сите останати релации и улоги кои девојчето и момчето ќе ги имаат во текот на животот. Љубовта помеѓу братот и сестрата е специфичен и минува нив повеќе фази, наведуваат психолозите.
Во раното детство доминира нетрпеливоста проследена со неразбирање и љубомора, бидејќи децата се борат за родителското внимание. Девојчињата се почесто понежни, па и возрасните се поблаги кон нив, ги фаворизираат, што ги нервира момчињата и затоа се обидуваат да докажат дека нивните сестри се негативци. На таа возраст, тие се главно груби, не се воздржуваат да ги удрат сестрите, да ги искубат за коса, да им подметнат нога, да им ја уништат куклата, да им речат дека се досадни или глупави. Девојчињата тоа стресно го доживуваат. Ги боли што браќата ги закачкаат и не сакаат да си играат со нив, па неретко и плачат за тоа. Но, и сестрите не се така наивни. Понекогаш уживаат да ги поткажуваат на родителите или да ги шпиунираат, гордо пренесувајќи им на родителите за секој нивен чекор, сакајќи да ја купат нивната склоност.
Психолозите велат дека слична е сликата и во пубертетот, кога браќата и натаму официјално се незаинтересирани за дружење со сестрите. Дистанцата е поприсутна од претходно. Но, разликата е во тоа што девојчињата сега се посилни, па возвраѓаат на ударите. Сега и тие нив ги игнорираат, не се трудат да им се приближат и да се изборат за нивно внимание или дури се обидуваат да работат и да се однесуваат спротивно од нив. Тој процес се нарекува “деидентификација сиблинг“ и се појавува како последица на тежнеењето да бидат поинакви.
“На тој начин всушност се носат со меѓусебното ривалство. Тоа објаснува зошто во семејството едното дете е мирно и тивко, а другото бунтовно и настроено за карање“, велат психолозите.
Со тек на времето, нагласуваат стручњаците, тоа се менува, бидејќи како растат, братот и сестрата сфаќаат дека немаат поголем пријател од еден со друг. Почнуваат да излегуваат заедно, слушаат иста музика, создаваат заеднички пријателства. Браќата секогаш, но со текот на годините се повеќе, се заштитнички настроени кон сестрите и подготвени се за нив да се заложат во секој момент. Сестрите знаат дека имаат свој штитеник и тоа им дава чувство на сигурност, објаснуваат психолозите.
Блискоста меѓу нив достигнува уште повисоко ниво во подоцниот период, кога родителите повеќе ги нема, па уште повеќе се свртуваат еден кон друг. Иако имаат свои семејства и свој живот, братот и сестрата се секогаш тука еден за друг. Тоа е посебна љубов и не личи на ниту една друга.
Психолозите советуваат родителите да не се обидуваат по секоја цена да ги зближат синот и ќерката, оти тоа може да предизвика контра ефект.
“Не треба да инсистирате да се сложуваат во секој момент и околу се, или да ги казнувате ако еден меѓу друг се игнорираат, бидејќи е природно децата во детството да се бараат, а не да им се наметнува нешто. Оставете ги да се сакаат и да се караат и реагирајте секако ако се тепаат и повредуваат. Не заземајте ничија страна, туку негувајте рамноправност, бидејќи тоа е единствен начин да се зближат“, порачуваат психолозите.
