Веројатно нема родител кој веќе не искусил да неговото дете од некои свои причини прво многу сака да проба нешто, а потоа со сите сили сака да се откаже?
Ова првенствено се однесува на нивните активности, најчесто спорт, но има откажувања и во другите сфери на животот – сакаат да се спуштат по голем тобоган, но им е страв, сакаат да направат нешто, но на крајот не им се сака.
Откажувањето е всушност дел од животот, но големо е прашањето дали треба на детето навистина да му се дозволи секогаш да се откажува? Не, сигурно не, бидејќи така нема да научат многу, иако во некои ситуации откажувањето е единствениот начин.
Доколку ве мачи ова прашање ве мачи, прочитајте што за тоа вели семејниот тренер д-р Кетрин Перлман:
Ако се загрижени да започнат било што ново
„За некои деца, секој обид за нешто ново носи вистински наплив на страв и вознемиреност. Дури и не е важно колку тие тоа го сакаат или дали тоа е нивна идеја, бидејќи ако знаете дека вашето дете на секоја нова ситуација навистина реагира со анксиозност и вознемиреност, а вие не го присилувате сепак да проба, откажувањето од важни работи би можело да им стане животно мото. А тоа секако треба да го спречите, бидејќи дури и овој страв лесно може да се надмине со постојано повторување. Дајте им многу поддршка, бидејќи по секоја надмината стресна ситуација детето ќе станува посвесно за својата храброст. Ова им е добар залог за нивната иднина.
Кога се и кога не се најдобри
Никој не сака да губи, особено децата, но честопати губат и најдобрите деца, а потоа почнуваат да се лутат до тој степен што не сакаат повеќе да се занимаваат со тоа. А тоа не е одлука на победниците, туку на губитниците и затоа на таквите деца не треба да им се попушти, туку пто повеќе да се привикнуваат да истраат. Тогаш се случува растот.
Кога мислат дека дошле до крајот
Многу деца веќе по краток период заљубеност во својата активност (музика, спорт…) знаат да кажат дека тоа веќе воопшто не им се допаѓа и тоа е во ред бидејќи децата цело детство ќе се бараат во нешто. Но, не треба да им се дозволи да се откажат штом изјавиле нешто такво. Дури тогаш треба да истраат, барем уште малку, ако не можете да ги убедите да останат во тоа цела учебна година.
Сфатете го тоа како период на заљубување и период на меден месец, по кој занесот почнува да опаѓа, но дури тогаш всушност се појавува таа реалност која детето исто така мора да ја спознае за да знае дека ништо во животот не е секогаш мед и млеко.
Кога мислат дека дале се од себе
„Ако детето сака да напушти некоја активност на која претходно посветило многу време и труд, но веќе не е заинтересирано, пуштете го“, советува Перлман. Тоа значи дека детето ја поминало „фазата на заљубеност“, „меден месец“ и „реалност“ и ако после сето тоа навистина решило да престане, пуштете го. Без оглед на тоа што можеби во активноста вложило седум години од својот живот.
Кога веќе навистина не се радуваат
Едно е кога детето не сака да оди на тренинг затоа што во тој период би играло и се забавувало со другарите, но сосема друго е кога детето навистина пред секој тренинг, без било каква причина, покажува колку е несреќно што мора оди. „Понекогаш активностите предизвикуваат стрес, а тоа значи дека веќе нема многу простор за радост“, вели таа.
Кога едноставно не им оди
Не секој е роден за се, па кога нешто не му оди на детето, не го форсирајте бидејќи тоа само ќе создаде уште поголема драма. Во ред е да ги научите да се соочуваат со непознати работи, дури и со оние што не ги сакаат, но ако нешто навистина не им оди – нема да им оди ниту подоцна. Во некои ситуации, упорноста всушност може да ја поткопа благосостојбата. Затоа, пред да одлучите дали да се откажете или да продолжите со некоја активност, задолжително запрашајте се: „Дали тоа ја гради самодовербата кај детето или ја уништува?“.
