Психолозите овој феномен се обиделе да го објаснат уште во седумдесетите години на минатиот век и правеле тест со огледала. Истражувачите проучувале група на деца на возраст од 6 до 24 месеци, нацртале точка со кармин на нивните носиња, а потоа ги ставиле пред огледала. Бебињата на својот одраз во огледалото реагирале на различни начини:
Од 6 до 12 месеци – бебињата мислеле дека во огледалото е некое друго бебе и сакале да се дружат со него
Од 13 до 20 месеци – не биле сигурно кое е бебето во огледалото и не можеле да го идентификуваат
Од 20 до 24 месеци – во овој период, бебињата препознаваат дека тоа се тие на огледалото. Додека се гледаат во него, ја допираат црвената точка од карминот на своето носе, наместо да го допираат огледалото, што значи дека ја сфаќаат врската помеѓу себе и одразот во огледало.
Бебињата почнуваат да го чувствуваат своето опкружување, а таа врска помеѓу бебето и огледалото е почеток на важен однос. Ова се рани чекори на разбирање на себе и на околината во прилично непредвилив свет и тоа е многу охрабрувачки за бебињата. Не само што бебето го гради своето чувство на идентитет, туку огледалото им помага подобро да го разберат своето тело, да ги следат објектите, да го подобруваат фокусот, да го набљудуваат своето опкружување, а дури и помага при развојот на говор, бидејќи го гледаат движењето на сопствената уста кога зборуваат.
