Викенд, надвор врне дожд, немате никакви обврски и се надевате дека ќе можете да “украдете“ неколку минути попладневен сон… И не, не зборуваме за двочасовно спиење, бидејќи тоа е често научна фантастика за родителите. Зборуваме за спиење во разумна временска рамка, како… половина час? Но, често, и во тие половина часа, остануваат празни желби, затоа што ве буди познато мало гласче (ех, да беше само глас) и тоа нималку нежно.
Звучи познато? Да, знаеме, веројатно на повеќето им звучи така. Веројатно понекогаш тоа ве излудува, но со текот на времето едноставно се помирувате со тоа и не очекувате дека некогаш повторно ќе дремнете во мир за викенд. Или било кога. Но, не им се лутете на децата, бидејќи виновна е мајката природа. Имено, сè е уреденотака да не можете да избегнете вашето малечко да ве разбуди. Тие тоа го имаат во себе – не тоа да ве полудат, туку – да ве најдат (и да ви го привлечат вниманието) кога сте „отстутни“.
Според теоријата на приврзаност, кога родителот одговара на потребите на своето дете, се создава силна врска која е вткаена во личноста на детето, a служи како основа за сите идни емотивни врски. Оваа поврзаност ви гарантира дека вашето дете ве сака и се потпира на вас. Тоа, пак, значи дека детето може да се чувствува вознемирено кога е одвоено од вас, на пример кога спиете.
Детскиот психолог Естер Коен вели дека е сосема вообичаено доенчињата и малите деца да се обидуваат да ги отворат очите на своите родители кои спијат. Нејзината теорија е дека кога родителот е присутен, но со затворени очи, не одговара на барањата, тоа на детето му предизвикува „емоционален стрес“ на одредено ниво. Затоа, најдобриот и најлесниот начин детето да се чувствува подобро е да ве разбуди.
Коен верува дека повторното воспоставување на контакт со очи го премостува јазот помеѓу вашето физичко присуство и вашето емоционално присуство, правејќи ја ситуацијата повторно нормална. Детето чувствува олеснување што сте будни и тука да комуницирате со него – и дека сте на располагање да го заштитите.
Децата постојано го бараат нашето внимание
При раѓањето, мозокот на детето има само околу 25% од волуменот на мозокот на возрасен. Бебињата се раѓаат особено ранливи и зависат од грижата полна љубов со години. Оваа долготрајна беспомошност резултирала со еволуција на одредени однесувања – како што се гугагњето на бебето, насмевката и плачењето – што ги зголемува нивните шанси за преживување во семејството.
До моментот кога тоа мало бебе ќе стане мало дете, тоа развило чувство за тоа кое е и што може да прави во однос на луѓето и нештата. Во одреден момент, тие учат дека се посебна личност од нивните родители. Малите деца, исто така, имаат чувство за она што се нарекува постојаност на објектот – способност да разберат кој или што е – или не е – присутен. Ова значи дека можат да барам предмети и луѓе. (И да ги разбудат кога ќе ги најдат.)
Тоа е универзален феномен
Кога скришум ќе спиете и вашето дете ве бара, знајте дека тоа е природен инстинкт кој на крајот ќе биде надраснат. Но, сега за сега, кога спиете ако се прашуваат тие – вас ве нема. И мора да ве разбудат. Веднаш.
И уште еден забавен факт, кој покажува дека не не го надраснуваме до крај и во целост овој феномен. Истражувањата покажуваат дека слично објаснување се крие и зад фактот дека ви е тешко да го игнорирате партнерот додека работи од дома. Присутен е, но технички недостапен, па постојано наоѓате причини за да комуницирате со него – исто како да го будите од сон.
